„Dla ludzi to niemożliwe…”

Tydzień temu Jezus w Ewangelii podnosi poprzeczkę. Prawo Mojżeszowe pozwalało na rozwód i ponowny związek. Jezus mówi, że był to jedynie etap pośredni, ustępstwo wobec „zatwardziałości serc”. Zamysł Boży z rajskiego ogrodu, sprzed grzechu pierworodnego jest jasny: małżeństwo to monogamiczny i dozgonny związek mężczyzny i kobiety, otwarty na przyjęcie nowego życia.

Uczniowie są zaskoczeni. To, co mówi Jezus wydaje się im niemożliwe do realizacji. Niewiele różnią się od naszego pokolenia. Czyż nie mamy tych samych problemów? Jezus jednak nie ustępuje. Czy jest bezwzględny? Okrutny?

Czytając książkę autorstwa bpa Rysia „Rut Moabitka. Krewna Boga” natrafiłam na fragment: „Jako chrześcijanie czytamy tę historię jeszcze dalej: wiemy, że powrót człowieka do stanu rajskiego jest możliwy jedynie w Jezusie Chrystusie. To jest odpowiedź na dość powszechne zwątpienie: <<Jeśli coś jest dla człowieka stanu rajskiego, to znaczy, że nie jest dla mnie>>. Uchylając rąbek tajemnicy procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, zdradzę, że w korespondencji kardynała Wojtyły znalazłem list ojca Karola Meissnera (…). W tym liście o. Meissner napisał: << Ojcze (bo tak zawsze nazywał kardynała Wojtyłę), robimy w Lubiniu sympozjum na temat rodziny, ale CIę nie zapraszamy – bo będziemy rozważać temat gwałtów w małżeństwie, a Twoja teologia i wizja małżeństwa kompletnie do tego nie przystaje. Bo to, co Ty piszesz o małżeństwie i rodzinie, nadaje się tylko dla człowieka w stanie rajskim”. Zachowała się też odpowiedź Wojtyły. Kardynał gęsto się tłumaczy, dlaczego ma taką wizję człowieka i małżeństwa, która przystaje tylko do raju. Ta korespondencja wiele mówi. Ojciec Karol Meissner, człowiek wielkiej modlitwy i bardzo głęboko znający życie i problemy ludzi żyjących w małżeństwie, ma poczucie, że stan rajski jest dla człowieka nieosiągalny. (…) Sądzę, że ta wątpliwość Karola Meissnera jest wątpliwością powszechną; ja też trochę się z nim zgadzam. Kiedyś nawet o tym porozmawialiśmy. On się teraz troszkę wstydzi – błogosławionemu tak między oczy…” (Ryś G., Rut Moabitka. Krewna Boga., wyd. Espe, Kraków 2013, str. 96-97).

Kto ma rację? O. Meissner czy Karol Wojtyła? Mojżesz czy Jezus? Wbrew pozorom jedni i drudzy. Drażnią mnie homilie, w których próbuje się udowodnić, że kto myśli logicznie, słucha rozumu, jakby naturalnie wypełnia przykazania. To wszystko takie proste, takie oczywiste, takie łatwe. Proste, oczywiste… Możliwe, że tak. Ale po grzechu pierworodnym nasze niższe władze nie są doskonale posłuszne wyższym, jak na przykład rozumowi.

Kilka dni temu w mediach społecznościowych przeczytałam wpis o. Dariusza Piórkowskiego SJ: „Uczniowie Pelagiusza i być może sam Pelagiusz twierdzili, że ludzie nie żyją według Ewangelii, bo nie chcą. Na co św. Augustyn odpowiedział: „Może i chcą, ale nie mogą”. Gdyby wszystko zależało od wiedzy i ludzkiej woli, mielibyśmy raj na ziemi. To zdanie jest przykładem szeroko rozpowszechnionego w Kościele w Polsce semipelagianizmu i moralizmu. A może jest właśnie tak, że oprócz tych, co nie chcą, bo nie chcą, są i tacy, co już nie chcą, bo ciągle słyszą co to powinni zrobić, i że muszą, i że się nie starają, bo nie pokazuje się im łaski, nie otwiera drogi do niej, nie wspiera, nie uznaje się tego, że człowiek stopniowo dojrzewa do wymogów Ewangelii, które nie są łatwe, to prawda. Ciągle tylko coś muszą, ale natrafiają na słabość. I rozbijają się o bezsilność„.